Eind vorig jaar deelde ik in mijn blog Babyproof bedrijf zonder baby mijn verhaal over hoe ik in de afgelopen jaren mijn bedrijf helemaal omgeturnd heb naar een babyproof bedrijf. In de blog Het is mooi geweest, ik ben er klaar mee, vertelde ik over het fertiliteitstraject wat we beleefd hebben en waar ik mee gestopt ben. Vooral om de bijwerkingen zoals de extreme moeheid. Maar hoe staat het er nu dan voor? Ik deel het in deze blog.
Ook nu kan ik helaas nog geen mooi nieuws vertellen. Dat baby’tje waar ik ruimte voor gecreëerd heb, is er nog steeds niet. Maar heb wel ander goed nieuws. Ik ben dus sinds een paar maanden helemaal gestopt met het fertiliteitstraject. Ik was er zo poepflauw van. Mijn eigen levensfun ging er aan ten onder en ik voelde toch wel dat dat niet de bedoeling kon zijn. Daarom besloot ik in maart te stoppen met het traject. Kwam goed uit, want door de corona was het anders toch stil gevallen.
Bijwerkingen medicatie
Zoals je mogelijk hebt gelezen in mijn blog Het is mooi geweest, ik ben er klaar mee had ik veel last van de bijwerkingen van de medicatie. Potjandikkie, dat was echt niet te harden. Ik herkende me zelf niet meer. Negatief, niet happy, allemaal zwangerschapskwaaltjes zoals haaruitval, opvliegers, winderigheid, opgeblazen gevoel en ga zo maar door. Het hele pakket, maar dan zonder de pret van het werkelijk zwanger zijn. Beetje jammer. En een van de pittigste klachten was wel de moeheid, ik kon de hele dag wel slapen.
De moeheid zit in mij
Nu geloof ik wel dat die medicatie iets aanwakkert wat er al in zit. Die moeheid word naar boven gehaald in mij. Het zit er al. Zo heeft de ene persoon ook veel meer bijwerkingen dan de ander. Afgelopen jaren heb ik best pittige jaren heb gehad. Er zijn gepland en ongepland allerlei dingen gebeurt die impact hebben gehad. Leuke dingen, zoals verhuizen en trouwen, maar ook financiële tegenslagen, werkuitdagingen en meer. Dit bracht de nodige onzekerheid en onrust met zich mee en dat is natuurlijk niet bevorderlijk in zo’n traject.
Aanhoudende moeheid
Nou goed. Gestopt met die rotmedicatie, dus hopelijk gauw weer meer energie. Na 2 maand was er nog weinig veranderd. Het ziekenhuis belde me om te vertellen dat de fertiliteitstrajecten weer opgestart zouden worden. Ik gaf aan dat wij daar eerst van afzagen. Ze vroeg nog even hoe het ging en vertelde dat ik wel last van de moeheid nog had. Ik vond dat wel logisch, want die hormonen werken gewoon nog even door dacht ik. Maar zij gaf aan dat dit nu echt wel minder zou moeten zijn.
Bloed prikken
Dus hoppa, extra bloed prikken via de huisarts en ook via de endocrinoloog, waar ik al bij liep voor mijn schildklier. Ook dit in het kader van het zwanger worden. Met lichte tegenzin begonnen met de Thyrax om de kans maar te vergroten om zwanger te raken. Dat had tot nu toe weinig effect, behalve dat ik bij elke ophoging bijzondere belevingen had waarbij mijn lichaam kon slapen en mijn hoofd hartstikke AAN was, alsof het niet bij elkaar hoorde. Nou goed, bijzonder spul. Voor het goeie doel dan maar. Helaas (of gelukkig) konden ze in de bloedtesten niets vinden.
Goed voor mijzelf zorgen
Inmiddels was ik al behoorlijk teruggeschakeld. Want ik besefte me maar al te goed dat ik extra goed voor mezelf te zorgen heb. Eigenlijk ben ik daar de afgelopen jaren steeds meer en bewuster mee bezig, maar afgelopen jaar is het wel the next level gegaan. In de Coronatijd kreeg ik ook een belangrijk inzicht dat me verder hielp om meer te ontspannen. Ik heb dan wel een babyproof bedrijf zonder baby, maar ik kan die tijd die ik voor een kindje gereserveerd heb nu ook gewoon lekker voor mijzelf pakken.
Het is echt nodig
Dat klinkt gemakkelijker dan gezegd als je echt iets doet waar je super blij van wordt en waar je ook energie uit haalt. Maar ik voelde aan alles dat het nodig was. Want ja. Als alle bijwerkingen nu wel uitgewerkt zijn en er niets uit de bloedtesten komt. Waarom ben ik dan zo moe? Komt het door het heftige jaar van ziekenhuis in en uit, bijwerkingen, de negatieve spiraal en alles wat er bij komt kijken? Of komt het door alles wat ik niet eet en kom ik voedingsstoffen te kort? Dan had dit wel uit de bloedtest moeten komen toch?
Stressbommetje
Nou lang verhaal kort. Ik ben nog steeds hartstikke moe en er is medisch geen verklaring voor te vinden. Mijn conclusie: stress. Eigenlijk hebben Jeroen in de afgelopen 6 jaar dat we bij elkaar zijn nog nooit een jaar rust gehad. Dat alles zeg maar gewoon z’n gangetje ging. We hebben ongevraagde uitdagingen gehad, hadden oude shit op te ruimen, zijn ontwikkeltrajecten gaan volgen, opleidingen gaan doen, verhuizen, klussen, werk omgooien en klaar gestaan voor vrienden en familie met hun uitdagingen. Oh ja, en ook nog even trouwen tussendoor.
Slapen, rusten, slapen.
Genoeg uitdagingen en avonturen. Leuke en minder leuke. Dus ja, dat ik moe ben is eigenlijk ook niet zo gek. En met moe bedoel ik dan voor de beeldvorming dat ik elke nacht 10 uur slaap als het even lukt en dat ik ‘s ochtends gewoon nog moe ben. Tussen de middag ga ik rusten met een half uur yoga nidra en een dutje van een half uur als het even kan. Het is nodig. Anders hou ik het niet vol. Om 19 uur kan ik al wel weer slapen. En dan doe ik op een dag niet zo veel waarvoor ik me echt hoef in te spannen.
Terugschakelen
Als ik terugkijk ben ik afgelopen jaren ook alleen maar aan het terugschakelen geweest. Werk afgestoten waar ik stress van kreeg. Minder achter de laptop werken, dat zuigt me namelijk ook erg leeg, krijg ik moeie ogen van. Minder uren werken. Zo heb ik het steeds weten vol te houden. Nu heb ik het helemaal omgegooid, daarover volgt later vast nog een blog over een gaaf inzicht. Mocht je daar heel nieuwsgierig naar zijn, meld je dan even aan voor mijn Facebook-groep Samen werken aan je eigen bedrijf, en check de live-sessie van deze maand.
Maar lang verhaal kort: ik ‘werk’ nu max 3 dagen in de week en dan max 4 uur per dag. Werk tussen haakjes, omdat het niet als werken voelt.
Kinesioloog
Loop sinds dit jaar bij een fijne Kinesioloog. Zo super fijn! Alles waar ik blij van word komt samen in zo’n behandeling. Dol op edelstenen en essentiële oliën. Elke keer weer interessant om heen te gaan, het levert altijd weer mooie inzichten en ook directe resultaten. Tijdens een van haar behandeling kwam de term bijnieruitputting voorbij (door te veel stress). Dat klonk mij niet onbekend. Want vorig jaar had ik veel pijn in mijn nierstreek, ben ik op onderzoek gegaan en kwam er een zelftest voor bijnieruitputting op mijn pad waar ik best hoog op scoorde.
Burn-out
In mijn zoektocht, bij de kinesioloog, naar antwoorden op mijn extreme vermoeidheid kwam ook de term burn-out voorbij. Geen onlogische combinatie met de bijnieruitputting, heb ik me laten vertellen. Burn-out, ik? Ik ben wel heel moei en herken veel klachten die mijn zus ook heeft, die al een tijd met een burn-out thuis zit. Maar is dat het echt? Ik merk dat iedereen zijn of haar eigen redenering er bij heeft. Daardoor voelt het ingewikkelder om er een soort van burn-out label op te plakken. En dat hoeft wat mij betreft ook niet.
Afstemmen op mijzelf
Er zijn een paar dingen die ik weet. De afgelopen jaren zijn erg stressvol geweest. Elke keer heb ik naar mijn lichaam geluisterd en ben ik mijn bedrijf om gaan gooien of terug gaan schakelen. Steeds meer afstemmen op wat voor mij goed voelt, binnen mijn grenzen te blijven en het mezelf aangenaam te maken. Zo heb ik het steeds prima gered. Met de luxe van een eigen bedrijf kun je het allemaal zelf bepalen, dat is fijn. Ook geeft dat natuurlijk weer uitdagingen.
Pauzeknop en stopknop
En toen kwam de Corona. Die zette alles stil. Er bleken nog best wat samenwerkingen te zijn die stiekem wel energie kosten, waarvan ik voelde dat het te veel was maar waarbij ik toch loyaal was aan de samenwerking en dus niet aan mijzelf. Zo lastig als je het ook leuk vindt. Én ook een uitdaging om echt te kunnen kiezen om iets op pauze te zetten of ergens mee te stoppen, want ik wil zo graag bijdragen. Deze periode gaf me waardevolle inzichten op verschillende vlakken.
Lanterfanteren
Er kwam rust. Het werd in mijn schoot geworpen. Zo, dat was heerlijk. Ik voelde me vrij en kwam ik een soort van vakantiemodus. En eigenlijk leek het wel of ik de moeheid nu helemaal toe kon laten. Er was alle ruimte voor. Wel met wat uitdagingen in mijn hoofd omdat ik dolgraag nieuwe programma’s wil ontwikkelen, maar ook dat heb ik op on hold gezet. Tijd om te lanterfanteren, want dat is mijn jaarthema. De Corona-tijd was daar perfect voor.
Oorzaak aanpakken
Inmiddels zitten we al in juli en ik ben nog erg moe. Ook, heel fijn, ik ben gestopt met de schildkliermedicatie. Over 5 weken weer bloedprikken om te kijken hoe mijn lichaam het zelfstandig oppakt. De schildklier reageert ook op stress en dat heeft weer gevolgen voor mijn menstruatiecyclus. Dus benieuwd hoe het gaat lopen. Ik wil niet de symptomen bestrijden, maar de oorzaak aanpakken. Daarom wilde ik dolgraag stoppen met de medicatie en staat rust nemen op nummero uno. Ontstressen en dan kijken hoe het er over een paar weken voorstaat. Mijn babyproof bedrijf geeft daar alle ruimte voor.
Nou, dit is in een notendop verteld hoe het er nu voor staat. En misschien denk je wel, hoe zit het dan met die kinderwens? Nou die is er nog steeds. En weet je, ik heb er meer vertrouwen in dan ooit tevoren. Het voelt goed zo. Zonder ziekenhuis. Zonder medicatie. Gewoon vanuit vertrouwen. Zien waar het schip strand. Ik geloof er gewoon in dat het ons gegund is. Ik blijf optimistisch. Ook al denk ik al 4 jaar dat dit het jaar gaat worden dat het zo mag zijn. Ik vertrouw er op dat het gaat gebeuren. Wanneer, dat gaan we zien.